Asfaltın Tarihçesi, 5000 yıldan daha uzun süredir bilinen ve bu zaman içinde kendini
kanıtlamış bir inşaat malzemesidir. İlk zamanlarda doğal depozitlerden elde
edilen asfalt, geçirimsizliği sağlayan bir kaplama malzemesi ve harç olarak da
kullanılırdı. Günümüzde asfalt halen geçirimsizliği sağlayan bir kaplama
malzemesi olarak kullanılmaktadır. Asfaltlı yol inşaatının geçmişi en fazla 100
yıl öncesine dayanmaktadır, o zamanlarda asfalt, bağlayıcı kullanılmadan
yapılan yüzey tabakası üzerinde seyreden araçların kaldırdığı tozu önlemek
amacıyla kullanılmıştır. İlk asfalt karışım plenti 1920 ve 1930 yılları arasında
işletmeye alınmıştır.
Türkiye’de ilk asfalt uygulamaları Osmanlı döneminde başlamış ve
penetrasyon-makadam kaplamaların yapımında Fransız’lardan destek alınmıştır.
Cumhuriyet döneminde, 1929’da başlayan asfalt kaplama yapımı, 1948’de ABD’den sağlanan Marshall
Teknik yardımı ile yaygınlaştırılmış ve 1950’de Karayolları Genel Müdürlüğü-KGM’nin kurulması ile sürekli
gelişim dönemi başlamıştır.
1950 yılında yaklaşık 9.500 km olan karayolu ağı, 01.01.2007 itibariyle 64.196 km’ye ulaşmıştır. Aradan
geçen zaman içinde Türkiye’de otomotiv endüstrisinin gelişmesiyle, karayoluyla yapılan yük ve yolcu
taşımacılığı oranı her geçen gün artmış, ihtiyaçlara paralel olarak imkânlar ölçüsünde hedef ve politikalar
da değişmiştir.
70’li yılların sonunda çok şeritli ve bölünmüş yolların yapımına geçilmiştir. Bu yıllarda, KGM’nin de
teşvikiyle, birçok müteahhit bitümlü sıcak karışım üretim ve uygulamasına yönelik makine parkları
oluşturarak, aktivite alanlarına asfaltı da dâhil etmişlerdir. 1980’li yıllarda mevcut karayolu ağının
standartlarının yükseltilmesi için rehabilitasyon projeleri uygulanmaya konmuş, Türkiye’de otoyol ağının
geliştirilmesi çalışmalarına başlanmıştır. Yeni projeler ve otoyol hamlesi, Türk asfalt endüstrisinde önemli
gelişime ve büyümeye neden olmuş, yeni teknolojilerin transferi, bilgili insan gücü, artan üretim ve
makine parkıyla bugüne gelinmiştir.
2003 yılı istatistiklerine göre, ulaştırma modları arasında yük taşımacılığında %92, yolcu taşımacılığında
ise % 95 payı olan karayolu ulaşımı, üretim yerinden tüketim mahalline aktarmasız ve hızlı taşıma
yapılmasına uygun olması nedeniyle, günümüzde de diğer taşıma türlerine göre daha fazla tercih edilen
bir ulaşım modu haline gelmiştir.
2000’li yıllarda, özellikle büyük bir sorun haline gelen trafik kazalarını azaltmak can ve mal güvenliğini
sağlamak için karayolu ağının geometrik standartlarının yükseltilmesi amacıyla Hükümetin Acil Eylem
Planı kapsamında yapımını planladığı 15.000 km’lik Bölünmüş Yolun 1. öncelikli 6000 km’lik kesiminin
yapımına 2003 yılında başlanmıştır.
1 Ocak 2007 tarihi itibariyle %93’ü asfaltla kaplı olan 64.196 km uzunluğundaki karayolu ağımızın, %15’i
belirli bir stabiliteye sahip olan bitümlü sıcak karışım (BSK) tabakalarıyla, % 78’i ise sadece yol yüzeyini
kapatma özelliğine sahip bitümlü sathi kaplamayla inşa edilmiştir. Toplam yol ağının 2.431 km’si otoyol,
9.258 km’si bölünmüş devlet ve il yolu standardında olup, bölünmüş devlet ve il yollarının % 34’ü BSK
tabakaları ile kaplıdır.
Her yer asfalt